Πάνος Μουζουρακης : Πάντα φοβόμουν να ακούσω τo μπράβο από τoν πατέρα μου

Ερχόμενος από την Ελβετία όπου γεννήθηκε στην Ελλάδα ο Πάνος Μουζουράκης αντιμετώπισε δυσκολίες προσαρμογής που τον έκλεισαν στον εαυτό του.

Μέχρι τα 15 ήταν πάντα το παιδί που δεν έπαιζε μπάλα παρά μόνο αν χρειαζόταν τερματοφύλακας και δεν ήθελε κανένας άλλος το ρόλο, δεν έπαιζε μπιλιάρδο γιατί οι άλλοι έκαναν ζευγάρια κι ήταν αυτός που πάντα ξέμενε.

«Έτσι έλεγα “δεν πειράζει, θα σας παρακολουθώ, μη σας χαλάσω το παιχνίδι”. Ένιωθα πως δεν πρέπει να ενοχλώ, παρά το ότι προσπάθησα πολλές φορές να τραβήξω την προσοχή τους κάνοντας εκκεντρικά πράγματα».

Αυτό που τον ξεκλείδωσε ήταν όταν μεγαλώνοντας άλλαξε παρέες. «Όταν κατέβηκα στην πλατεία Ναυαρίνου στη Θεσσαλονίκη, ήταν όλα καλύτερα. Εκεί όποιος κι αν ήσουν, γινόσουν αποδεκτός. Όταν άρχισα να παίζω κιθάρα, συνειδητοποίησα πως έτσι μπορούσα να εκφραστώ καλύτερα – παλαιότερα εκφραζόμουν με στίχους από τραγούδια αγαπημένων μου καλλιτεχνών». Το τραγούδι μπήκε στη ζωή του μετά την υποκριτική, που ήταν η πρώτη του αγάπη.

«Έκανα τον καραγκιόζη για να γελάει ο πατέρας μου, θυμάμαι με έλεγε Jerry Lewis» λέει με νοσταλγία, ενώ παραδέχεται πως η σχέση του με τον πατέρα του έχει περάσει από διάφορα στάδια. «Είχα πάντα σχέση αγάπης με τον πατέρα μου.

Βέβαια στην εφηβεία περάσαμε διάφορα στάδια και πολλές συγκρούσεις. Είναι η περίοδος που αμφισβητείς τα πάντα και νιώθεις πως μόνο εσύ τα ξέρεις όλα και έχεις υπερδυνάμεις. Μου έλεγε, θυμάμαι, συνέχεια “δεν με ακούς, κάνεις βλακείες και θα χτυπάς μια μέρα το κεφάλι σου στον τοίχο”.

Πάντα φοβόμουν να ακούσω το “μπράβο” από τον πατέρα μου. Όταν είχαμε κάνει την πρώτη περιοδεία με τον Σαββόπουλο, και εγώ και ο Κωστής Μαραβέγιας κάναμε φωνητικά, βγαίναμε στη σκηνή και λέγαμε και δυο τραγούδια. Όταν ήρθε να με ακούσει σε μια συναυλία που κάναμε στη Χαλκιδική, σκεφτόμουν “αν μου πει τώρα ‘μπράβο’ ο πατέρας μου, μήπως μετά σταματήσω να προσπαθώ, γιατί δεν θα έχω κάποιον άλλο λόγο να κάνω κάτι καλύτερο;”. Νόμιζα ότι τα έκανα όλα για να του αποδείξω ότι αξίζω και μπορώ να τα καταφέρω. Ευτυχώς δεν μου είπε “μπράβο” εκείνη την ημέρα.

Όταν τον ρώτησα “πώς σου φάνηκε;”, μου είπε “εντάξει, καλός είναι ο Σαββόπουλος, αλλά ο Θεοδωράκης μού αρέσει περισσότερο”». Μπορεί να μην πήρε «μπράβο», αλλά χρόνια μετά άκουσε από τα χείλη του πατέρα του κάτι που ισοδυναμεί με πολλά «μπράβο». «Ήταν όταν τον ρώτησα “ρε πατέρα, τι πιστεύεις, πρέπει να πάω στην Αμερική να κυνηγήσω το όνειρό μου;” και μου είπε “αγόρι μου, κάνε αυτό που πιστεύεις. Τόσα χρόνια ποτέ δεν με άκουσες και μια χαρά τα έχέις καταφέρει»

Πηγή: www.ourlife.gr